Σκέψεις...

ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΙΑ…! Δεν μπορώ ν’ αγαπάω και να μη μ’ αγαπούν. Γοητεύομαι, δένομαι με μέρη και ανθρώπους. Γιατί κανείς σας δεν τολμά να παραδεχτεί τα συναισθήματά του; ΓΙΑΤΙ;;; Μα δεν μπορεί να μη νιώθετε τίποτα… Δεν μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα για σας!!!Θέλω να κάνω μια μεγάλη γιορτή… Θα σας καλέσω όλους…αυτούς που πλήγωσα και όσους μου πήραν ό,τι είχα… Άνθρωποι που έμειναν για λίγο και έφυγαν έτσι ξαφνικά όπως ήρθαν…Θα σας καλέσω όλους στη γιορτή μου και θα σας δώσω ό,τι πολυτιμότερο έχω. Μήπως και φανείτε γενναιόδωροι και μου παραχωρήσετε λίγα κυβικά χώρου στις αναμνήσεις σας…Θέλω να σας κοιτάξω όλους στα μάτια και μετά να σας αγκαλιάσω σφιχτά έναν έναν. Κι ίσως έτσι καταλάβετε…ίσως έτσι με γνωρίσετε πραγματικά… Θέλω μια νύχτα ουσίας με τους ανθρώπους που μ’ έκαναν αυτό που είμαι. Κι ίσως καταφέρω να σημαδέψω κι εγώ λίγο τις ζωές τους… ίσως μετά να σημαίνω κι εγώ κάτι για σας…Θεέ μου!!! Η ανάσα μου κόβεται… Θέλω να κλάψω για ώρες. Τόσο δυνατά που οι λυγμοί μου να καλύψουν κάθε ήχο… Γιατί, γιατί πονάω τόσο;;; Και κυρίως, γιατί πονάω μόνη μου;;; «Είσαι απαίσια! άσχημη, χοντρή, ηλίθια…!», φωνάζω στον εαυτό μου. «Μα περισσότερο απ’ όλα, είσαι ασήμαντη…ασήμαντη για όλους»

Υ.Γ Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν περνάω την εφηβεία. Είμαι 23 ,έλεος.