Μια ζωή δίχως νόημα αφού κανένας δεν σε καταλαβαίνει πραγματικά. Κανένας δεν νοιάζεται για αυτό που είσαι αληθινά. Παντού συμφέρον και ειρωνεία δίχως καμία αξιοπιστία. Φθηνά τα λόγια όμως κι πράξεις. Μα τι να κάνεις? Μπορείς να τα αλλάξεις? Πάντα γύρευα αγάπη, αλήθεια...μα αυτά τα έβρισκα μόνο στα παραμύθια. Στο δρόμο μόνη είμαι εγώ. Ψάχνω συνοδοιπόρο ή έστω οδηγό για να με πάει κάπου παραμυθένια,αυτά να ξεχάσω να μην τα έχω έννοια. Τι άλλο να γράψω για αυτή τη ζωή? Όλα είναι ψέμα και εμείς απλά ηθοποιοί. Τους ρόλους παίζουμε που μας καθορίζουν, χωρίς να αντιδράμε και μας υποβαθμίζουν. Στεναχώρια βγάζω και θλίψη πολύ μα είμαι απογοητευμένη με αυτή τη ζωή. Βαρέθηκα να είμαι στα "πρέπει" σωστή για αυτό θα αλλάξω όπως όλοι αυτοί. Μήπως να γίνουμε λίγο κακοί, για να επιβιώσουμε? Ή είναι ντροπή? Τέλος εύχομαι αγάπη ,υγεία μα και αν τα βρούμε θα είναι ειρωνεία. Όλα είναι δύσκολα και σιωπηλά και θα έρθει η ώρα που θα γίνουν σκοτεινά και όλοι θα γυρίσουμε μια μέρα ξανά στο πουθενά.
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου